Tentoonstelling FEMICIDE: “Wendy mag niet worden vergeten”

Het is nu 11 jaar geleden, maar voor de Zevenaarse Hester Stam voelt het als de dag van gisteren dat ze te horen kreeg dat haar dochter gewurgd was. Daar, op straat in Zevenaar, achter de afzetlinten en tussen de politieauto’s beleefde ze haar grootste nachtmerrie. “Is mijn kind dood? Is Wendy dood?” vroeg ze. “Ja, ze is dood”, zei de agent.

Tentoonstelling FEMICIDE

Het nieuws dat een moeder, dochter, tante of nichtje vermoord is door een familielid of (ex)-partner is bijna dagelijks in het nieuws. Alleen al in Nederland kwamen in 2022 48 vrouwen (CBS) om het leven door geweld. In veel gevallen was de partner of ex-partner de dader. “Je leest het iedere dag weer”, verzucht Hester.

Om aandacht te vragen voor femicide, oftewel vrouwenmoord, heeft ze samen met ons de reizende tentoonstelling FEMICIDE van stichting Open Mind naar Zevenaar gehaald. Deze is nog tot en met 27 augustus te zien op het voorterrein van de Turmac Cultuurfabriek. De tentoonstelling toont 12 portretten en verhalen van vrouwen die door hun (ex-)partners om het leven zijn gebracht, vertelt door hun nabestaanden.  “De stichting vroeg of ik aan de tentoonstelling wilde meewerken. Ik heb ja gezegd. Wendy mag niet worden vergeten.”

Stalking

Bij veel gevallen van femicide is er sprake van bedreiging en stalking vooraf. Ook Wendy werd belaagd door haar ex. In eerste instantie leek er niet veel aan de hand, vertelt haar moeder. “Nadat hij het uitgemaakt had, zag ik wel een zekere opluchting bij Wen. Maar verder niet. Ze was een sterke, onafhankelijke vrouw die haar eigen boontjes dopte. Maar achteraf gezien denk ik dat ze me niet alles vertelde.”  Gaandeweg viel de ex-partner van Wendy haar meer en meer lastig. “Hij wachtte haar op, volgde haar, stuurde continu berichtjes, zei meerdere malen: ‘Als ik je niet kan hebben, mag niemand jou’.” 

Er werd aangifte gedaan en familie en vrienden hielden een oogje in het zeil. Maar het mocht niet baten. “Ze was banger dan wij konden vermoeden; voelde wellicht waartoe hij in staat was.”

Op een warme zomernacht is de ex met een ladder Wendy’s slaapkamerraam, dat vanwege de hitte wél een keer openstond, binnengedrongen en heeft haar in haar eigen bed gewurgd. Niet veel later werd hij opgepakt en voorgeleid. “Ja, hij is veroordeeld. Maar hij ging in hoger beroep en de straf werd verlaagd, van moord naar doodslag omdat ze niet konden bewijzen dat hij Wendy met voorbedachte rade om het leven had gebracht en hij allerlei stoornissen bleek te hebben.” 

Strijdlust

“Inmiddels loopt hij alweer een tijd vrij rond”, vertelt Hester. “Hij heeft een relatie en een baan. Dat voelt zo oneerlijk. Hij leeft zijn leven gewoon verder, heeft een toekomst, terwijl mijn kind dood is. Door hem.”

Ja, ze is boos, woedend eigenlijk, maar ze heeft na de moord op haar dochter met zichzelf afgesproken dat ze daar niet in blijft hangen. “Ik stop mijn energie ergens anders in. Ik heb een enorme strijdlust. Ik vertel mijn verhaal. Opdat er dingen gaan veranderen, zoals de rechtspraak. Dat de daders hogere straffen krijgen, dat er aandacht is voor de mensen die achterblijven en dat er écht geluisterd wordt naar slachtoffers van stalking en mishandeling en dat er dan wat aan gedaan wordt…”